ასე ჩავთვალე საჭიროდ

გამეღვიძა. ოჰ როგორ მიყვარს დილა! რა მშვენიერი ხარ ცხოვრებავ!  გავიღვიძე, მაგრამ მარტო ვარ, კარგია მარტოობა. ხელს არავინ გიშლის. შეგიძლია იმღერო, იყვირო ბოლო ხმაზე, როცა გინდა ჩაიცვა, ან არ ჩაიცვა, მაინც ვერავინ დაგიახავს. ამ დროს დახედავ ტელეფონს, მესიჯი მოვიდა. ისევ შენგან. კარგია. გამიხარდა. წერია: დღეს გამოგივლი. ფიქრობ: ვინ ეპატიჟება? გულის სიღრმეში გინდა მოვიდეს. თუმცა არ იცი რატო. რთავ ტელევიზორს, სულ ერთი და იგივე: ამან ის მოკლა, იმან ის… მოკლედ უხალისოდ ისევ რთავ. იცვამ, გადიხარ გარეთ, უკიდებ სიგარეტს და ფიქრობ: რომელზე მოვა? გავუღო კარი? აუ რა სულელი ხარ, აბა რა უნდა ქნა? მიდიხარ. არ იცი სად ან რატომ? სკამი დაინახე. დაჯექი. დაიწყე ფიქრი: დღეს უნივერსიტეტში დასვენებაა… რა მაგარია… მთელი დღე არაფერი უნდა ვაკეთო… მარა… მითხრა მოვალო… ჰო… მოვალო… როდის მოვა? ბრუნდები სახლში. რთავ კომპიუტერს. უაზრობაა… აქაც ერთი და იგივე… გაისმა ზარის ხმა…. მოვიდა… გული აგიჩქარდა. გააღე. ის შემოვიდა. მოგესალმა. დასხედით, ისაუბრეთ, ის გამოგიტყდა რომ მოწონხარ. შენ რა უთხარი? დავფიქრდებიო, თუმცა ერთი სული გაქვს შენც იგივე უთხრა. წავიდა. კარი დაკეტე. ისევ ფიქრი დაიწყე. საღამოს მეგობარს უნდა გაუარო. გაუარე. ისეირნეთ, ისაუბრეთ, მოწიეთ. ისევ დადიხართ. უცბათ გხვდება ის, ვეღაც გოგოსთან რათქმაუნდა. (როგორც ვიცი ასე უნდა მომხდარიყო). გაბრაზდი, არ შიემჩნიე. მერე გნახა და დაგელაპარაკა. მარა.. შენ უარი უთხარი და შეგპირდა საბოლოოდ დაგანებებდა თავს. გაუღიმე და წახვედი. რატომ ქენი მასე? გეკითხებიან. პასუხი: ასე ჩავთვალე საჭიროდ და ღიმილი. მიხვედი სახლში. ეგრევე დაიძინე. მეორე დღესაც ზუსტად ისე მოხდა რაც გუშინ. მაგრამ ერთი განსხვავებაა… მისგან მესიჯი აღარ მიგიღია… არ გაგიხარდა, მაგრამ გაიღიმე მაინც… 

Advertisements

Posted by ველური ორქიდეა on September 5, 2011

https://veluriorqidea.wordpress.com/2011/09/05/%e1%83%90%e1%83%a1%e1%83%94-%e1%83%a9%e1%83%90%e1%83%95%e1%83%97%e1%83%95%e1%83%90%e1%83%9a%e1%83%94-%e1%83%a1%e1%83%90%e1%83%ad%e1%83%98%e1%83%a0%e1%83%9d%e1%83%93/